Tatuaże na przestrzeni wieków. Jak to wyglądało dawniej?

Moda na tatuaże przeżywa swój renesans. Popularne są one w różnych grupach społecznych i różnych kręgach kulturowych. Dla niektórych ludzi to symbol osobowości, dla innych ozdoba, dla jeszcze innych – pamiątka po ważnych wydarzeniach w życiu. Nie wszyscy jednak wiedzą, że tatuaż nie jest żadnym nowym wynalazkiem, lecz towarzyszy ludzkości prawie od zarania dziejów. Przeczytaj naszą krótką historię tatuażu. Badania archeologiczne wskazują, że tatuaż był znany w różnych częściach świata już w okresie paleolitu, między 40 a 14 tys. lat przed naszą erą. Najstarsze zachowane fragmenty skóry ze śladami wytatuowanych wzorów pochodzą sprzed 2000 lat przed naszą erą. Używana dzisiaj nazwa wywodzi się najprawdopodobniej z języka ludności Tahiti i oznacza tam „znak”.

Dzięki badaniom archeologicznym i etnograficznym wiadomo dzisiaj, że tatuaż pełnił odmienne funkcje w różnych społeczeństwach. W starożytnych Chinach tatuaże nosili głównie wojownicy, w Grecji – osoby z bogatych rodzin. Na Borneo tatuaż pełnić funkcję ochronną niczym amulet, a na Samoa był znakiem dojrzałości. Przede wszystkim jednak tatuaż mówił wiele o przynależności etnicznej. W niektórych kręgach uważano jednak, że zdobienie ciała w ten sposób jest szkodliwe dla duszy. Wraz z powstaniem nowoczesnych państw oddzielonych granicami zmieniły się funkcje, jakie pełnił tatuaż. Zaczęto nim oznaczać niewolników, więźniów i przestępców.

Jaką techniką tatuowano dawniej? 

Najstarsze tatuaże wykonywane były za pomocą dłutka, najczęściej wykonanego z kości zwierząt lub kawałka muszli. Barwnik zaś uzyskiwano ze spopielonej żywicy drzew, spopielonych dżdżownic i wyciągów roślinnych. Inna technika to tatuowanie za pomocą igły i nitki zamoczonej w sadzy z tłuszczem. Dopiero w 1890 wynaleziono maszynkę do tatuażu, inspirowaną elektrycznym długopisem Thomasa Edisona. Było to urządzenie składające się ze zbiornika na atrament z wyprofilowaną końcówką. Później mechanizm udoskonalono, poprawiając jego dokładność i szybkość nakłuwania.